نقل قول به روایت گیرخان دیو...

"من محکومِ شکنگجه یی مضاعف ام:
این چنین زیستن،
و این چنین
در میان شما زیستن
با شما زیستن
که دیری دوستارِتان بوده ام."
( سخن با انسانهاست)

"من از آتش و آب
سر در آوردم.
از توفان و از پرنده.
من از شادی و درد
سر در آوردم،
گّلِ خورشید را اما
هرگز ندانستم
که ظلمت گردان شب
چه گونه تواند شد!
-
دیدم آنان را بی شماران
که دل از همه سودایی عریان کرده بودند
تا انسانیت را از آن عَلَمی کنند-
و در پسِ آن
به هر آنچه انسانی ست
تف می کردند!
( خوب این هم که من بودم)
دیدم آنان را بی شماران،
و انگیزه های عداوتِ شان چندان ابلهانه بود
که مردگانِ عرصه ی جنگ را
از خنده
بی تاب می کرد؛
و رسم و راهِ کینه جویی شان چندان دور از مردی و مردمی بود
که لعنتِ ابلیس را
بر می انگیخت..."
( این را ندانستیم کیست)
---

پی نوشت: شعر از بامداد و کلمات داخل پرانتز از گیرخان دیو بود.