تازیانه بیداری، به سیاهی شب پیشینم پایان داد.
شب رخت شسته بود و تنها پساب چرکینش را یادگار گذاشته بود. شبی عزیز رفته بود، شبی که سخت به دست آمده بود. شبی که از اعماق فراخوانده بودمش. شبی که تمام روزم را قربانی قدمگاهش کرده بودم. شبی بس عزیز.
آبی آسمان به رویم پوزخند می زند.
در کنج خیالم به دنبال سیاهی عزیزم می گردم و دریغ. گونه هایم سراسر در شوق رطوبتی است که نیست. چشمانم به من خیانت می کنند.
خشم، مادرانه ردایش را از دوش می کشد و آسمان را می پوشاند. ردایش دلگرمم می‌کند در برابر هجوم گرما، حافظ آخرین قطره های سرمایی که در وجودم جاری است. و روز همچنان پوزخند می زند و چشمانم تاریکی را از من دریغ می کنند. چشمانم بار دیگر به من خیانت کردند.
بر سریر اراده تکیه می زنم و فرمان پایان دادن به سودای جنون آمیز خائن را جاری می کنم. از دست پلک هم کاری بر نمی اید. شب رفته است و روز تاج از سرم بر می دارد. خوارم می کند.
نسیم تغییر، سیلی می زند بر رویم، و چه سخت است بیدار شدن. چه سخت است نظاره بر میدانی که دیروز در آن سپاهیانت در برابر روز می جنگیدند و امروز لاشخورها در برابر لاشه های آنان.
بار ایستادن مجال سوگواری نمی دهد. پاهایم فشار تن را باید بدوش بکشند. چاره ای نیست. باید رفت. نظاره کردن دیگر سودی ندارد. شکست را باید پذیرفت.
به روز تعظیم می کنم. بی ریا به رویم لبخند می زند. لبخندی که تلخ دردناک است. لبخندی که می گوید جنگی را باختی که جنگ تو نبود.
می دانم که شب باز می آید، با قوایی قدرتمند اما به سرکردگی کس دیگری جز من. و این بار، من خود را به ارباب دیگری خواهم فروخت، خواهم خوابید. صبح فردا نمی تواند شاهد شکست من باشد.
این جنگ، جنگ من نبود، برافراشتن پرچم سیاه شب، کار من نبود. هر آنچه اندوخته بودم بیهوده بود. دلم از درد ناله می کند، من شب را می پرستیدم.
کوله بارم را رها می کنم. کوله بار سنگینم خالی است.
که می گوید که پوچی بار سنگینی نیست؟
جریان ترس، رگ هایم را می نوازد. رها کردن و رفتن را نیاموخته ام .
رقص بید تنومندی آرامش پیشکش می کند، چشمانم را به باد می دهم. در دوردست ابر سفیدی بر چهره آسمان نقاشی می کند. با تصوراتم بازی می کند. مرا فرا می خواند.
به روز لبخند میزنم.