پیش کش

تاریک ترین جاست آنجا که تو را مال خود کنم. لب هایم را نثار پلک‌هایت می‌کنم بار ها و بارها تا ابد.

در آغوشم شکست شب را نخواهی چشید. هراسم از طلوع چشم هایت است.

تلاطم زندگی را به من آموختی و آرامش مرگ را پیش کش ات می‌کنم. چشم های لعنتی ات را باز نکن! نفرین چشم هایت قلعه شب را ویران می کند. دژخیم را از دیوارم دور کن!

سینه ات را به سینه‌ام بسپار، حلقه دستانم تعادل گرمای وجودت خواهد شد. پیشانی ات را به شانه ام هدیه کن. شانه هایم در تمنای خرد شدن است.

تاریکی ام را در رویارویی ات امیدی نیست، آرام بیا که چک چک آسمان بارانی ات شوم. ابر پیش رویت خواهم بود و قطره قطره خواهم چکید. خورشیدم باش که تاریکت کنم. ذره ذره وجودم را تسلیم زمین کن.

تو را خواهم برد. گور ابدی مان را خواهم کند. صبور باش که فردا می تواند اولین روز از باقی مرگمان باشد.