کونوشیوا ریکورد ز

سراسیمه، نگران، با چهره‌ای برافراشته؛ لباس خونی با دشنه‌ای در دست. اینا همش خشنه. نشد که، یکم از محبت بگیم؛ دوستی، عشق، فداکاری - چرا که نه- آخرشم به عروسی ختم بشه، هان؛ با حال هم هست. شاید بچه دارم بشن، شاید بچه بزرگ هم بشه، عاقل، بالغ، عروسی هم بکنه، بچه دار هم بشه. هان بده؟ خوبه؟ حالتون بهم نمی‌خوره، اینم شد داستان. این آدما بلاخره می‌میرن، پس از مرگشون می‌گیم، از مرگ همشون می‌گیم.

از خودم شروع می‌کنم، واسه من احتمالاً اینجوری:

ظهره، نه بعد از ظهره، دارم وسط خیابون راه می‌رم، نسبتاً خلوته، هوای صاف، آسمون آبی. یه صدای نا آشنا که نمی‌دونم چیه فضا رو پر می‌کنه، طوری که هیچ چیز دیگه شنیده نمی‌شه، ناخودآگاه سرم به سمت بالا می‌ره. آسمون عجیب به نظر می‌آد. رنگ آبی آسمون تیره و تیره می‌شه، شب نشده، متوجه می‌شم دیگه، لایه ازن داره از بین می‌ره، یهو یه جا تو آسمون، یه نقطه تاریک می‌بینم، نقطه تک.نای عجیبی می‌خوره و شروع به بزرگ شدن می‌کنه. شکافا بیشتر می‌شن - تا اینجاش صحنه‌ها اینقدر جالبِ که سرجام خشک وایسادم- سرعت رشد چاله‌های تیره بیشتر می‌شه، انگار یه دیوار نوری بوده که داره از بین می‌ره. یکی از لایه‌هایی که جلوی نور رو گرفته بود از بین می‌ره. تازه مفهوم خورشید رو می‌فهمم. این گلوله آتیش وحشتناکو زیباترین چیزیه که تا اون لحظۀ زندگیم دیده بودم. زیبا. دنیا در چند دقیقه این پدیده رو به من نشون داد. دیگه نه روزه نه شب، نوری نیست، انگاره یه لامپ به اندازه یک میلیون برابر زمین روشنه، سایه ها خشک و تیرن. نمی‌تونم چشممو ازش بردارم، خورشید هر لحظه در حال پراکندن شعله‌های سوزانشه. حدقۀ چشمم تنگ می‌شه، نفسم دیگه در نمی‌یاد. فشار به اوج خودش می‌رسه. بدنم به سمت بالا کشیده می‌شه و با سرعتی وحشتناک از زمین کنده می‌شم. به سمت خورشید کشیده می‌شم. یه جنگ نا برابر بین زمین و خورشید؛ زمین برنده می‌شه و با تمام وجود منو به آغوش خودش بر می‌گردونه.

تصویر خورشید توی چشمم ثابت می‌مونه، در آخر، پایان دنیا برای من چند دقیقه بیشتر طول نمی‌کشه. روحم خوشحال خوشحال دور می‌شه.