پرده نیمه تمام!

من نه خدام و نه بنده،

نه گوسفند و نه گرگ ِ درنده،

نه زمین گیرم و نه پرنده،

من نه فریبم، نه شریرم، نه غریبم و نه آشنای اخیرم.

من همانم که ندانی.

من همینم که نخواهی.

من نه دردم که درمانم تو باشی،

نه سردم که آفتابم تو باشی.

نه اسیرم که زندانم تو باشی،

نه دلداده پیرم که آرامم تو باشی.

من همانم که نخواهی.

من همینم که ندانی.

من انتظارِ طلوع خورشید بودم،

سایه سازِ آوارِ ظهر،

چترِ ماه بر پناهِ گرک.

زمین ِ بی جان در تولد درخت،

باغ بانِ این موجِ بی نشست،

دامنه این کوه بلند.

من نه ستاره، نه سیاره‌ی به تقدیر وامانده،

نه آوای رودِ خروشانِ رونده.

نه آوازِ ساز، شوقِ دردِ نوازنده.

من، تحملِ این راهِ بی انجام،

جا باز کرده جاده‌ی بی فرجام.

آخرین قطره‌ی جامم.

و نمانم.

من نباشم، تو نمانی.

من نمانم گر تو نباشی.

من خدام و ترا بنده

من گوسفندم و تو گرگ درنده.

زمین گیرم و تو بر سریر آسمان پرنده.

من من من من 

من نه آنم، 

من همین پرده نیمه تمامم.