یکهزار درود بر شما

چندیست که با تمام وجودم کوشش میکنم رای و پندار خود را نه در گستره آغازین و نه بگونه پیامک در قسمت نوشته ها نگذارم میپنداشتم جملگی یاران میدانند چرا ؛ لیکن پیامی از میر دیو گلم دیدم که در آن شادی خود را از جلوه گری بیشتر من گویان گشته بود از اینرو برای آنانیکه میپندارند من کمرنگ تر از سابق گشتم باید بگویم من هر روز به سایت سر میزنم و مطالب را میخوانم و لذت نیز میبرم و نشانه لبخند را نیز میگذارم اما به دلایل زیر کوشش میکنم ننویسم:  

تفاوت سنی من با شما یاران نیکو ؛ گودالی به ژرفای پیری من ایجاد کرده که گویا قادر به درک افکار و تفکرات یکدیگر نمیباشیم

نوشته هایم در یاران نه آنگونه که من میخواهم بلکه درست برعکس پندارم مفهوم میگردد ؛ برای مثال تمجید میکنم عده ای ناراحت میشوند ؛ تقدیر میکنم ؛ به گونه تحقیر به آن مینگرند ؛ به خیال باطل خویش و برای یادگیری ایراد املایی و دستوری میگیرم ؛ تو گویی گناهی نابخشودنی کرده ام و.....

من در جوانی بسیار پند شنو بودم اما آیا اینکه به شنیده ها عمل نیز میکردم باید بگویم خیر ؛ زیرا آنقدر مست از باده غرور بودم که اندرز دیگران را تنها زیبا و ثمر بخش میدیدم اما نه برای خودم برای دیگران ؛ اکنون خودم شدم همان گوینده که شنونده فقط میشنود و این برایم گیرا نیست

....و در پایان رک و بی پرده میگویم محفل دیولاخیان پیشتر بر پایه همه یاران استوار بود یارانی همچون مردیوجان ؛ روحویو ؛ میردیو ؛ دیوان ؛ دیوار ؛ دیوونه ؛ دیوسا و.... و حال و هوای گیرایی داشت اما اکنون تنها به همت میردیو و فرامرز و دیوار به زور بر روی پا ایستاده و حال و هوایی تیره و غمناک همچون پاییز و به سردی و بیروحی زمستان به خود گرفته و این را نیز بگویم ..... نمیتوانم ؛ کار دارم وصل نمیشوم ؛ درگیرم و .... بهانه ای بیش نیست ؛ انگیزه گم شده , اما من هنوز هستم و مانند دیگران در سایتهای دیگر بسیار فعال تر از اینجا عمل میکنم

جملگی یاران محفل شادان