جان ِمریم چشماتو وا کن...

این یکی هم رفت
حرف خاصی ندارم . ببخشید مزاحمتون شدم و چند لحظه ای چشماتون رو به مانیتور خیره کردم
غرضی نبود جز یاد ترانه ای و صدایی که خاموش شد
آفریدگار ِ نازنین ِ مریم مرد و کسی خیلی غمگین نشد
باز دوباره صبح شد ... من هنوز بیدارم ... کاش میخوابیدم ... صبحو نمیدیدم
این بود آخرِ شعرش ؟ یادم نمیاد و اصلا چرا باید یادم بیاد.؟
آخر این بند ِترانه این جوری بهم بیشتر میجسبه
راستی این راسته که فروغ گفت : تنها صداست که میماند؟ واقعا میماند؟
زیادی مصدع شدم و خوب دیگه نمیشم ...خداحافظتون