خسته...!

نه از نا باوری خستم نه از خواستن های پر معنی
نه از نامردمی خستم نه از این مردم عادی
نه از باد و آب و خاک و تمام عنصر های چند گانه
نه از بوسه، نه از هم آغوشی های عصرانه
نه از اینجا، نه از اینها، نه از هر ها که  میدانی
نه از تندی نه از نرمی نه حتی از سردی و گرمی.
نه از هر لحظه ی شاد روان در روز های هفت گانه.
نه حتی از کم خوابی شب های دیوانه.
پاییز است.
و من خستم.
 کمتر چیزی، دست به روی خستگی ام می کشد.

صبح است...
و من خستم.
خسته ام.
تلنگر حتی، جواب خستگیم را نمی دهد.
گویا لگد میخواهد این ذهن بیچاره.