من

من اینک یکسر در تنگنای گذشته خویشم. امروز هیچ حرکتی از من سر نمیزند که "من" دیروز موجب آن نباشد و اما آنکه در این لحظه هستم: ناگهانی، نا پایدار، منحصر به فرد و در حال گریز است!
من به خوبی از ورای گونانگونی وجود خویش، پایداری و ثباتی را احساس می کنم.آنچه متفاوت بودنش را میبینم همیشه "من" است. اما دقیقاً چون می دانم و احساس میکنم که این ثبات وجود دارد، دیگر دلیلی نمی بینم که در صدد به دست آوردنش بر آیم.
در طول زندگی از اینکه در پی شناخت خود باشم سر باز زدم، یعنی از جست جوی خویشتن خویش. چنین پنداشتم که این جست جو یا به عبارت دقیق تر، کامیابی در آن، محدودیت یا فقری برای وجود آدمی به همراه دارد، یا تنها شمار اندکی از افراد که ذهنی محدود دارند، به شناخت و درک خویش توفیق کامل می یابند و یا... به بیانی دیگر می پنداشتم شناختی که آدمی از خود به دست می آورد وجود را و رشد آن را محدود می سازد زیرا آدمی به همان صورتی که خود را یافته است می ماند و از آن پس در بند آن است که همانند خود بماند، می پنداشتم بهتر آن است که پیوسته امید به تحولی مداوم و دست نیافتنی را حفظ کند.
به نتیجه ای نرسیدن کمتر ناخشنودم میکند تا دستیابی به نتیجه ای قطعی و مشخص، تا پافشاری برخی کسانی که عزمشان بر وفادار ماندن به خویشتن استوار مانده است، و نیز ترس از تناقض گویی.
وانگهی به گمان من این گسیختگی ظاهری است و در واقع ، پاسخگوی تداومی پنهانی است. نیز گمان می کنم که در اینجا مانند همه جا، جملات ما را می فریبند زیرا زبان، منطقی بیش از آنچه در زندگی وجود دارد بر ما تحمیل می کند و گرانبهاترین چیز در وجود ما آن است که اغلب در بیان نمی گنجد.

این متن نوشته ی من نیست...

اما می خوام نظرتون رو بدونم