ديوان شناسي!

"-خوب چرا  كشتيش؟
  -آخه مي‌خواستم ببينم چطوري كار مي‌كنه!
  -چطوري كار مي‌كنه؟    اون يه قورباغه يود محض رضاي خدا!"

اكثر ديو ها چنين گفتگويي را بخاطر مي‌آورند ، البته با تصاویری آبکی همراه با صدای فراگیر هق هق.
چون به هر حال یه قورباغه با احساس بهتر از مجموعه ای پوست و رگ و دل و روده و خون و خونابه و کوفت و درد و زهرمار و غیره است.
خوب حالا بعضی دیوها آدم می‌شوند و یاد می‌گیرند که از هرچیزی همانطور که هست استفاده کنند و یا لذت ببرند. بعنوان مثال اگر  یک تیکه گوشت را به ایشان بدهید می‌دانند که با آن چه کار کنند (مثلا آنرا می‌کوبند و به سیخ می‌کشند و یا...).
اما برخی دیگر از دیوها ،از طرف دیگر، هیچوقت آدم نمی‌شوند و از هر چیز خوب و لذت بخش، مشتی آت و آشغال می‌سازند(مثلا همان تیکه را در نظر بگیرید، این دسته از دیوها تمام بلایای آسمانی را بر سر تیکه مذکور نازل-آزمایش- می‌کنند تا نهایتا تیکه حرام شده که شاید دیو ما دریابد که چرا وقتی آنرا می‌دید آب از دهانش جاری می‌شد).
در واقع روش این دیوها تا حدودی قابل دفاع هست اما برخی اوقات مشکلاتی هم پیش می‌آید.
مثلا  بعضی چیزها را که شکافتی و تشریح کردی اگر دوباره جمع و جورش کنی دیگر آن چیزی که از اول بود نخواهد شد و تازه همیشه هم نمی‌توانی دوباره جمع و جورش کنی و غالبا وقتی چیزی شکافته شد، فوق العاده زشت و غیر قابل تحمل می‌شود.  و همیشه هم جریان یک ساعت و یا قورباغه نیست که بتوانی یگی دیگر تهیه کنی و یا بگذاری و بگذری.
اما خوب به هر حال "وقتی تو یه دیوی  - این چیزها رو می‌بینی" .
کاری هم نمی‌شود کرد ، همین هست که هست.

"دیوار آجرهای خودش را نمی‌شکافد"
   دیوار چهار دیواری