تراوشی که صداش درنیومد...-قرمزی هم شاعر میشه-

باز باز باز 
این در باز است و حیای گربه دراز خوابیده است.
و افکارم همچون باز در پرواز.
پس فکرم چون دری است در پرواز، بی‌آغاز...
نگاه کن و بنگر آنرا که چون غاز ، قاز قاز می‌کند.
قار قار می‌کند.
و این اوج احساسات و شکوه یک شعر است که می‌تراود چون آه.
آه که اگر این تراوش خود را چس نمی‌کرد چه می‌شد؟
بوش که خوب بود اگه صداش هم درمی‌اومد فوق‌العاده می‌شد دیگر.
و من اینچنین خسته و غمزده و دلشکسته و شکسته و نشسته بر سریر بی‌دلیل ِ‌ توهماتم چه حکومت بی‌بدیلی می‌کنم بر سایه سار ِ‌ خیال های بی‌نظیرم.
و ای جماعت شما هم به پا خیزید تا در این شهر طلایی ، با هم و در کنار هم بنشینیم و از بی‌وفایی این چرخ ِ‌ دوار ِ‌ جادو پیشه‌ی بی‌رحم سخن ها در بیاندازیم .
و تا صبح بی‌آغاز باز هم قاز قاز کنیم.
که مرغ همسایه غاز است و این در همچنان باز است و باز پرنده ای است در اوج پرواز.
باز باز باز

قاز

غاز

ساز

گاز

ناز

دراز

بساز