حسنی...!

خورشید خانوم تو آسمون واسه خودش لم داده و ابرها دارن بادش میزنن.
بوی نارنج همه جارو پر کرده.
حسنی با توپ قلقلی اش، مجذوب ایستاده و تماشا می‌کند.
نفسش را توی سینه حبس می‌کند .
هنوز بازدمش تموم نشده که صدای مادرش بلند میشود:
-حسنی ، عزیزم ، بیا درسهایت را بخوان.
-آخه مامانی، می‌خوام بازی کنم.
-عزیزم ، برای بازی کلی وقت داری.
و حسنی با خودش گفت:" آره، وقتی بزرگ شدم کلی بازی می‌کنم."

×××

خورشید خانوم که لُپ هاش گل انداخته، تو آسمون نشسته و داره به جوونکی نگاه می‌کنه که تو ظل گرما، چشمهای یخ زده اش را دوخته به پنجره ای اونطرف خیابون.
جوونک با صدای پدرش به خودش می‌آید:
-حسن جان ، تو الان فقط باید به دانشگاه و آینده ات فکر کنی.
-آخه پدر...
-عزیزم، برای جوونی کردن فعلا وقت داری.
و حسنی با خودش گفت:"آره. واسه خودم که کسی شدم ، کلی عاشق میشم."

×××

برگهای نارنجی و زرد ِ درختان ، زیر ِ پای حسنی خش خش می‌کنند.
حسنی غرق در افکار و آرزوهای بزرگش احساس می‌کند که با هر قذمش می‌تواند دنیا را بلرزاند.
ناگهان صدای مام ِ میهن - میل ِ پرچم - بگوشش می‌خورد:
-حسن ، الان دیگه وقتشه که تو به ما خدمت کنی!
و حسنی که سردی ِ سرنیزه را روی گلویش احساس می‌کند باخودش گفت:
"تجربه ام که بیشتر شد ، همه دنیا رو می‌لرزونم."
×××
حسنی توری ِ سفید را از جلوی صورت ِ همراهش کنار میزند ،
نگاهی به چشم های سیاهش می‌اندازد،
تا کنون این چشم ها را ندیده بود،
هیج حسی نسبت به این چشم ها نداشت.
حسنی نگاهی به اطرافش می‌کند،
درختان هم، لباس های سفیدشان را پوشیده اند.
کسی چیزی به حسنی نگفت، الا خودش:
"بگذار اول سروسامون بگیرم ...."

×××

تو تاریکی شب، فقط موهای سفید ِ حسنی دیده می‌شود که به دیواری تکیه کرده و در حال تفکر است:
"دیگه وقتش رسیده، الان همه چیز روبراهه، همه سروسامون گرفتند"
حسنی می‌خواهد نفس عمیقی بکشد که درد شدیدی تمام وجودش را می‌آزارد.
حسنی تمام نیرویش را جمع می‌کند:
"ولی من می‌خوام زندگی کنم"
صدایی می‌گوید:"اون دنیا به اندازه کافی وقت برای زندگی خواهی داشت".

دیوار چاردیواری

 مرداد 87