دیوا ...
راستش هیچ دوست ندارم احساس کنم دیولاخ هم فقط وقتی دچار بحران میشه زنده است و تکاپو داره...
عین دنیای آدما. کجایین پس؟ سرحالین همه تون؟!
متنی که براتون میذارم یه قسمت از شعریه که یه آدمیزاد گفته که البته به نظر من دیویه واسه خودش و من دوسش دارم

اعاده حیثیت... وسواوا شیمبورسکا

از قدیمی ترین قانون های تخیلم بهره می گیرم
و اولین بار است که در زندگیم مرده ها را فرا می خوانم
دنبال چهره هاشان می گردم و به گام هاشان گوش فرا می دهم

زمان آن رسیده که باید سر خود را میان دست ها گرفت
و به آن گفت: یوریک بیچاره* نادانی ِ تو کجاست
کجاست اطمینان کور کورانه ات، بی گناهیت کجاست
"بالاخره یک طور می شود"ات کجاست
تعادل ِ روح
میان حقیقت ازمایش شده و آزمایش نشده؟

مطمئن بودم که خیانت کرده اند
که شایسته نامهاشان نبوده اند
حالا که علفِ هرز،‌گورهای گم شده شان را به باد تمسخر می گیرد
و کلاغ ها شکلک در می آورند و کولاک ریشخند میکند
-یورک اینها شاهد های دروغینی بوده اند.

جاودانگی مرده ها تا زمانی است
که تاوانشان با حافظه پرداخت شود
این نرخی شناور دارد، روزی نیست که کسی
جاودانگی خود را از دست نداده باشد.
امروز در باره ی جاودانگی بیشتر می دانم
می توان آن را بخشید و باز پس گرفت
کسی که خیانتکار نامیده می شود، قرار است همراه نامش بمیرد.
این تسلط بر مرده ها ترازویی ثابت می طلبد
و اینکه دادگاه در تاریکی محاکمه نکند
و اینکه قاضی عروسک نباشد
.
.
.

* یوریک : دلقک در نمایش هملت شکسپیر