دیولاخِ ما

میدونین چیه اینی که دارم الان میگم یه جور خاطره است یا...درد دله
درد دل میدونین چیه؟
تو دنیای آدما تقریباً همه باهاش آشنان اما اینجا نمیدونم کی چی یادشه از اون دنیا
راستش شما رو نمیدونم شاید از اول زندگیتون اینجا بودین... اما من سالهای عزیزی از عمرم رو در اون دنیا به سر بردم و در نهایت تصمیم گرفتم
خدایی دیگر گونه بیافرینم شایسته ی پرستیدن. اما دست از سر خدای آدما بردارم و بیخیال کشتنش بشم!!!!آخه چه مرضیه اون که با من کم و بیش مهربونه من چرا بهش دهن کجی می کنم!؟

یادمه یه روز که به قول بابام هنوز بچه بودم(بچه یعنی یه کمی، شایدم خیلی زیاد "دیو")خودمو که تو آیینه چشماش دیدم سرخ و داغ بودم عین آتیش دهن اژدها.اون روزا میل شدیدی به جنگیدن داشتم. این شده بود آب و خوراک اصلی زندگیم. با همه چیز و همه کَس می جنگیدم. اگه میگفتن این گِرده که تو آسمونه اسمش ماهه خودمو جر میدادم که ثابت کنم نخیرم اسمش مثلاً کولالوجیو بالالوعه نه ماه!!!حالا ملت چقدر از دستم می خندیدن بماند... اما من هرگز صحنه جنگ رو ترک نمی کردم و شکست هم کلاً مفهومی نداشت. حالا همتون جمع شین بگین اسمش اونه من که باور نمی کنم!!!! این شد که مدتها آدما زبونم رو نمی فهمیدن...ولی خوب من به طرز خنده داری میفهمیدم اونا چی میگن :) بعدها کم کم به قول معروف از خر شیطون پیاده شدم و کوتاه اومدم. آخه دیگه فهمیده بودم خنگ تر از اونن که بتونم زبونم رو یادشون بدم تازه تعداشون هم خیلی زیاده همین طورم بیشتر میشه!این شد که زبون اونا شد زبون رسمی دنیایی که نمیدونم از کجا افتاده بودم توش!!!
اما جنگ تموم نشد فقط شکلش عوض شد...بعدها یاد گرفتم با قوانین و اصول و اعتقادات و اخلاق و بُکن نَکنا و خلاصه با همه چیشون بجنگم!! یعنی خوب وقتی همه چی مثل -بلانصبتِ دیوار نازنین خودمون-دیوار زندون دورت حلقه کنه و مثل طناب دار به حلقومت فشار بیاره چی کار میکنی؟ وای میستی نیگا میکنی؟ دِه نه دیگه، دست و پا و لنگ و لگد میندازی و بد و بیراه میگی...
آره دیگه روز و شب منم شده بود همین و این زندگی نکتبتی ادامه داشت تا جایی که
.
.
.
یه روز نگاه به خودم انداختم دیدم دیگه هیچی از خودم نمیفهمم! شدم عامل متضاد آدما!!!
انگار نه انگار منم یه روزی واسه خودم یه چیزایی رو دوست داشتم... یادم نمی اومد آخرین باری که اول بهم فشار اومد بعد داد زدم کِی بود!!! چون حالا دیگه فقط صدای خودم بود که میومد. صدایی که بی امان داد میزنه و بد بیراه میگه...حالا واسه چی معلوم نیست. ای بابا! انگار دیگه کسی اونور طناب رو نمیکشه!!! تازه اون موقع بود که دیدم چقدر دلم واسه فکرای خودم زبون خودم دل خودم، خودم تنگ شده...
دل تنگی که میدونین چیه!!؟
یه مزه تلخ و تند داره که تهش به شیرینی میزنه و چنگ میندازه به ته دلتون و ...خلاصه یه جوریه... نمی تونم بگم بده یا خوبه
اینجوری شد که فهمیدم شاید خیلی هم تقصیر این بنده های خدا نیست . جای منه که اینجا نیست! من اشتباهی بودم اونجا نه بقیه... پس بار و بُنَمو جمع کردم و زدم به کوه و بیابون و عاقبت اومدم اینجا:)
اما مهمترین تصمیمی که گرفتم این بود که دیگه هیچوقت هیچوقت با چشم بسته نجنگم
این خیلی مهمه!!! خیلی...
حالا که فکر میکنم دلم واسه خیلی از اون چیزایی که باهاشون میجنگیدم هم تنگ شده!!! آخه دست خودم نبود عادت کرده بودم به جنگیدن. فکر کنم این کلمه هم واسطون غریبه نه؟ "عادت" خوب اشکال نداره بعید میدونم لازمش داشته باشین... چیز بدی نیست ها فقط یکم مُرده. زندگیش کمه!
همه اینا رو گفتم که بگم ما دنیای خیلی خوبی داریم اینجا. و بادست و دل خودمون می سازیمش. اما لزوماً دیولاخِ ما متضادِ دنیای آدما نیست! همه ی دنیاها یه چیزاییشون بهم شبیه. شاید چهاچوب اصلیشون!!!! مثل شباهته خدا ها میمونه!! :) لازم نیست دیولاخمون رو، رو خرابه ی دنیای آدما بسازیم . لازم نیست دنیای آدما رو بکوبیم یا مثل جزامیها باهاشون برخورد کنیم!
مرض آدمیت مسری نیست به خدا، یا حتی ارثی!- که اگه بود تا حالا همهمون آدم شده بودیم- ;)
همه ی ما به خاطر بعضی تفاوت هامون با آدم های یک دست شده(!)، به اینجا اومدیم و خونه مون رو اینجا با سلیقه خودمون که شاید خیلی هم عین مال بقیه مون نباشه می سازیم . من فکر میکنم همین که دود دودکشمون نره تو صورت همسایمون کافی باشه
...
دیولاخمان آباد

دیو های سربلند همتون رو دوست دارم دلم میخواست اینها رو بگم حتی اگه هیچوقت به کارتون نیاد :)دی وااااا